İnsanın hayatı boyunca yaşadığı acılarla baş edebilmesinin yolu unutmaktan geçer. Kayıplar, umutsuz anlar ve yoksunluklar unutulmadan nasıl devam edilebilir? Peki unutmak bizim için bir nimet mi?
Peki, bizi hayata, sevdiklerimize bağlayan her şeyi, hatta sevgi duygusunu bile unutmak söz konusuysa, bunu bir nimet olarak görebilir miyiz?
İntihar Ormanı; “Unutmak mı daha zor yoksa unutulmak mı?”Soru ekseninde kurgulanmış, ilk sayfasında sonu yazılı bir öykü.
Hayattaki tek başarısını direnişçi bir babanın oğlu ve İz gibi bir kadının sevgilisi olmak olarak gören, ismine sadık olmayan 34 yaşındaki Umut’un ve tüm dünyayı tamamlayan İz’in hikayesi. yalnız Umut’un eksiklikleri…
İnsanın bölgesi…
Bir insanın, dediği şey başıma geldiğinde neler yapabileceğinin, dünyamın yıkılacağının, sınırlarını ne kadar zorlayabildiğinin ve ölüm kalım arasında bir karar vermek zorunda kalsa hangisinin olacağının hikayesidir. seçecek mi?
Sayfa: 184
Kitaptan…
“Düşüncesine dayanamıyorsun, başına gelirse öleceğini sandığın her şeye alışıyorsun. Dayanamam dediğine ne dersen de yarım numara küçük ayakkabıyla uzun mesafe yürümek kadar can yakıyor. Ayakların Ölümün belki de en onursuz şekli acıya alışmaktır.Acıya direnmekten bahsetmiyorum.Direnmek, acının varlığını kabullenmek.Oysa alıştığın şeyin varlığını hafife alıyorsun. Direnmek gibi bir çaba yok, teslim oluyorsun.
Öyle bir an gelir ki varlığın umurunda bile olmaz. Bu acıya alışmak yerine keşke acı içinde ölseydim.”
